Voelen, vertalen, verbinden … het denken naar de achtergrond, spelen vanuit een nulveld, mijn binnenwereld, mijn hart …. zo kun je mijn spel het beste omschrijven.
Na mijn conservatorium studie bugel heb ik een flink aantal jaren niet kunnen spelen, mijn bewustzijnswerk conflicteerde met de bladmuziek, toonsoorten en akkoorden, ik liep er in mijzelf steeds meer in vast. Ik wilde niet meer ‘reproduceren’, maar veel liever vertolken wat er in mij leeft en gevoeld wordt.
Opnieuw leerde ik mezelf spelen. Zonder lessenaar en bladmuziek, zittend op een meditatiekussen, stil luisterend, nieuwe klanken en klankkleuren verkennend, onderzocht ik wat er nog meer mogelijk is. Zo ontstond er een vrije, niet aan toonsoorten of akkoorden gebonden vorm van musiceren, die de mogelijkheid geeft spontaan en in het moment af te stemmen op sfeer en emotie.
Ik speelde op plekken in de natuur, in verlaten kerken, in de bergen en in het bos, bij bijeenkomsten, spontaan en in het moment. Wat een ruimte geeft dat! Niet alleen voor mijzelf verrassend, ook voor toevallige toehoorders.