Bugel
Mijn eerste kennismaking met muziek waren de verplichte blokfluitlessen op de muziekschool.
Ik herinner me dat ik op woensdagmiddag tussen de lunch en mijn blokfluitles op de leuning van de bank, al mijmerend en uit m’n hoofd, klanken maakte. Intuïtief vanuit mezelf. Een héérlijk gevoel. Vrij van gedachten en in het vooruitzicht samenspelen met de andere kinderen en de juf, en daarna lekker buitenspelen.
Gevecht
Hoewel ik heb genoten van alle lessen, het steeds verbeteren van mijn techniek en het samenspelen in het plaatselijke en later regionale fanfareorkest en het conservatorium, moest ik na veel decennia vaststellen dat bugel spelen ook heel vaak een gevecht was geweest. Een gevecht met de noten die voor je neus stonden en die het liefst perfect vertolkt moesten worden. Een gevecht met de ‘hoge C’, iets waar veel koperblazers tegenop zien, en met mijn uithoudingsvermogen … want een koperblazer levert topsport op de vierkante centimeter waar je lippen je mondstuk raken.
Inspiratie
De essentie
Ik pakte mijn bugel weer op en heb ik die eerste maanden veel met Eric ‘samengespeeld’. Hij had daar geen weet van 😉 , maar gelukkig zijn er veel opnames van zijn werk en dat gaf mij de gelegenheid om zittend op een yogamatje en een kussen, zonder lessenaar en bladmuziek, volledig op te gaan in klank en klankkleur, gevoel en beleving. De eerste keren heb ik veel gehuild om alles wat ik in al die uren van studie was kwijtgeraakt, de eenvoud van genieten.
Steeds minder vaak speelde ik met Eric ‘samen’ en ontwikkelde ik een eigen stijl. Ik speel het liefst op locaties die daar niet voor bedoeld zijn, in de natuur, of spontaan tijdens bijeenkomsten als opening of afronding van een meditatie of bekrachtiging. Ik stem mij dan af op de gevoelsvelden die ik ervaar in mijzelf en in de aanwezigen en geef daar klank en trilling aan. Een buitengewoon boeiende manier om op deze intuïtieve manier muziek te maken en tegelijkertijd te ervaren. Tussen creatie (binnenwereld) en naar buiten brengen zit maar een nano-seconde.